وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ

قُلْ لَنْ يُصِيبَنا إِلَّا ما كَتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْلانا وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ «51»

بگو: هرگز جز آنچه خداوند براى ما مقرّر كرده است، به ما نخواهد رسيد. او مولاى ماست و مؤمنان بايد تنها بر خداوند توكّل كنند.

1- رهبر و امّت در غم و شادى شريك همند. آيه‌ى قبل‌ «تُصِبْكَ» اينجا «يُصِيبَنا»

2- ما مأمور به تكليفيم، نه ضامن نتيجه. جهاد مى‌كنيم، ولى مقدّرات به دست خداست. «إِلَّا ما كَتَبَ اللَّهُ لَنا»

3- مؤمنان واقعى حتّى سختى‌هاى جبهه را در راستاى منافع و مصالح خود مى‌بينند. «كَتَبَ اللَّهُ لَنا»

4- مقدّرات انسان، از پيش نوشته شده است. «كَتَبَ اللَّهُ لَنا»

5- آنچه خداوند براى مؤمن مقدّر كرده خير است، چون مولى براى بنده‌اش، بد نمى‌نويسد. «كَتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْلانا»

6- مؤمن، خود را تحت ولايت خدا مى‌داند. «هُوَ مَوْلانا»

7- بالاترين درجه‌ى توحيد، حركت در مدار قانون الهى و سپردن سرنوشت به دست خداى حكيم است. «هُوَ مَوْلانا»

8- تنها بايد بر خدا تكيه كرد. «عَلَى اللَّهِ»

9- شرط ايمان، توكّل بر خداست. «فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ»

تفسير نور(10جلدى)، ج‌3، ص: 436